birvarmışbiryokmuş

Yazarsan düne kendini, Bugüne eklersin her gün bir eksiklik.. Çözemezsin,anlatamazsında. Ne sana,ne kendime. Var oluşunun yokluğunu çekiyorum. Eksiliyorum,sen gittikçe. Oysa bulutların üstünden düştüm ben Tam yüreğine! Hayatın bize dair bir oluru yok. Yıkıntıları döküyor bir bir. Sev diyor,eksildiğin yerden tekrar tekrar sev. Anlatmıyor, Sarmıyor da. Ne beni,ne seni kollarına. Yolun ortasına bırakıyor öylece, Bul diye.

Nasıl da sıradan her şey.. Sanki hiçbir şey olmamış gibi dün hiç ağlamamışız gibi. Değişmiyor hiçbir şey ne annen ne baban ne sevdiğin.. Yarın yine uyanırız mutsuzluğa öyle alışmışız ki varsayımlara,vurdum duymazlığa,acımızın üstüne acıyı katarak gülümsemeye devamlıyız. Mutluyuz çünkü.. İnanırsan! İnanır mısın sahi? Yüzümde ki acı gülümseyişe katlanır mısın ? Sahici mi ! Sordun mu ? Sorsan da ne çare dimi.. Acıma mı çaresin? Derdime ek mi ? Boşversene,hiçlik üzerine kurulu yalnızlığımıza bir de sen dert ekleme. Kaldıramam çünkü,sende çok katlanacak değilsindir ya elbet. Sevdiğin kadar yanımdasın,mutluysan yani. Sonrası dayanılmaz bir boşluk. Sahi neden burdasın ? Sordun mu hiç kendine ? Varla yok arasını. Var olan bedeninle yoksun çünkü! Mutsuzsun,gülümseyen yüzünde ki inandırıcılıkta eksiksin,eksiğiz.