birvarmışbiryokmuş

buz oluyor ellerim,senden değil kendimden. bir şey var bu akşamlarda, içimi sıkan,dışımı sana küstüren.  çocukluğumu özledim.  08,11,20:00

hayaller kuruyor ve seni yazıyorum bu saatlerde. olmayışlarına,sensiz yaşanan her yıla inat.  şimdiler de kimsem yok bu sokak ve senden başka. kendimi inandırmışlığım dolu bu ev.  bakma,sende yokmuşsun aslında. sadece senden kalan izler dolu,  attığım her adımımda.. gizlediğim gülüşlerin avuçlarımda.  uyuyamıyorum o yatakta.  sen kokuyor.  bu ev , bu oda. aslında sende yoksun, sokakta. bir ben kalan geçmeyen o sızı ile en eskide. ve ; o ev. durur mu hala o taş ev?  yerinde midir o masa,  o sandalye. sahi,  doldu mu ? seni kimsesiz bırakmışlığımın yeri.  - gözlerine dolandığım o sokak bizim mi hala ? 

hadi yine salaklık bende kalsın. kalmalı.  kendime hak! sana değil. hep öyle ya her şey.  ne seni, ne ellerini, görmemeli. olurunu düşünmeyeli bırakalı çok. sen görmesen de, çok! çünkü oluru yok!  gözlerin yok,ellerin yok. yok Allah yok.  Hâşâ, Allah var, sen yok!  sen olmadın  hiç.  olmadı ellerin ile gözlerin. sarılmadım hiç.  sarmadık ne geleni, ne de giderken beni.

neyse,çok düşünmemeli.. geçer diyorum. hiç geçmeyecek bir sızıyla. o çok özlediğim ellerini, yasemin kokusuyla avutuyorum.  sen kokuyor.  yalnızlık, sen gibi. anlamıyor kimse. kimse anlamıyor. unutmadığım o akşamları anımsıyorum birden!  sana doğru tek tek attığım  o adımları.  düşünmemeli olurunu hiç olmayışını sonra diyorum ki kendime sevmemeli. seni değil. kendimi.

ara sıra kavuşuyoruz,inan bana. yanımdaymışsın var sayıyorum, bir kahve de sana ısmarlıyorum. sessizce yanımda duruyorsun, tek kelam etmeden.  anlatmıyorsun hiç, neredeydin, ne yapmaktaydın, ben bilmiyorum onca geçen zamanı.  sahi neredesin ?  bu sualsiz,sorgusuz kopuşların kime.. kimi kattın gölgene,kime şiir belledin gözlerini. hangi bedeni özledin,tam da bana sarılırken,kime iç geçirdin? bilmiyorum,bilmiyorum, bilmiyorum! yine de otur yanımda, dur öylece. kal, gitme. nefesini ruhuma kat.  sen hissetmesen de ben bilsem yeter. öylesine,kopuk bir sevgi bu.  sen anlama.  bir ben bilsem,yeter! 22:08

uç uçabildiğin kadar  kalmak kırıcı.. ardında onun olmadığını bildiğin her gün, her gece yok olmaktı. sende inanmazsın şimdi  herkesten çoktu,ben azken. sonra inanmıştım,inandırmıştı bende gökyüzü bilmiştim gözlerini. şimdilerde onu arıyorum her gördüğüm yüzde. ona sarılıyorum,farklı bedenlerde. çalıyorum kapıları, bi olmazın inadıyla,umutla! ardında onun olmadığını bile bile. sonra dolanıyorum aynı uyandığımız evin sokağında . geçip oturuyorum tam kapısına! sana dair belkileri biriktiriyorum  kendimce! elimde koca bir hiçle. sadece biz vardık. kimse görmedi.. bir tek; o sokaklar şahidi  hikayemizin, tuttuğun ellerimin, bıraktığımız izlerin. nefesinin nefesime karıştığının şahidi  bu ev. bu sokak.

kahveye sığdırdım acımı.. anlamıyor kimseler. sensizliği.. unutuyorum, inan bana! geçiyor. inandırıyorum buna kendimi. ya da boşver inanma.. bi sözün düşüyor aklıma. yakıyorum olmayışlarına sigarayı. sönmüyor.. ne acım,ne de o hiç dinmeyen yokluğunun derin sızısı geçmiyor.

O düş senin değil, düşme! dökme taşlarını, bir bir savurma rüzgar'a.. uyan, gitme. geçecek gibi kokunu serecek gün yüzüme. yanağımı okşayacak. kimse bilmeyecek, seni giyeceğim üzerime, es geçecek acı, iyileşecek zaman. iyileştirecek. sen yeter ki düşme!