birvarmışbiryokmuş

Acının insanı olgunlaştırdığı yalanına kim inandırdı bizi?  kim düşürdü bizi bu çukura.  Biri çıksa , gelse.  Kim gelecek ?  Neyi bekliyordun sahi sen. Ellerim de acıyor artık , sen kimi bekliyorsun?  Duvara bakan boş bir kadınım ben.  Ben değilim beklediğin.  Sende değilsin beni bekleyen.  Eşitiz aslında.  Acımız bir belki de.  Yani bok çukurundasın sende.  Ben gibi.  Olmayışlara mı bu yaktığın sigara ? Sönmüyor hiç , bil isterim.  Ne sigara , ne acı.  Sen onu mu bekliyorsun. O kim !  Seni biliyor mu! Bir sigara daha mı yakıyorsun.  İyileşmez hiçbir yara.  Kor ateşse eğer düştüğün.  Boşversene. 

Yaralar açtım , yaralar sardım.  Sonunda kendime dolandım.  Bunca sene , kalktım yerimden seni ben yapmaya çalıştım.  Sonra döndüm açtığım yaraları en derininden kanattım.  Yolu mu bulamadım , yolumdan mı çıkamadım bilmiyorum.  Bildiğim bir şey varsa çiçekli yolları hep kendi ellerimle kanattım. Büyüyemedim belki de.  Büyüdüğümü sandığım yerden sana sarıldım ben.  Sana sarıldıkça , kendimi yaraladım belki de.  İnan istedim.  Olmayan ellerime , gidemediğim yollara. İnan.  Sen hep vardın.  Oradaydın.  Yola bir ben varamadım.